Je hoeft niet voor angst te kiezen…
Hoe een brug mijn leven veranderde
Mijn zomervakantie 2022 was een bijzondere. Vond ik het niet weten waarheen we zouden gaan al giga uit mijn comfortzone, het kon nog veel gekker ontdekte ik…
We hadden twee nachten in Denemarken gestaan en gingen op weg naar Zweden. Ik reed.
Het was heerlijk weer, het “op de bonnefooi reizen” ging me verrassend goed af en we zaten zingend in het campertje toen ik in de verte DE BRUG zag verrijzen…
Ik was na jaren totaal vergeten hoe hoog ie ook alweer was...
In mijn hoofd gebeurd binnen 2 seconden 1000 dingen tegelijk. Ik heb altijd al hoogtevrees, ben van het angstige soort en heb jaren hele heftige echte claustrofobie gehad. Angst is altijd een onderdeel van mijn leven geweest. Ik wilde controle en waar ik dat niet had ging ik totaal in paniek. Als in, totale hysterie… niet sjiek, geloof me…
Ik kwam dichter en dichterbij de brug en paniek rolde zich als een hete golf ellende van mijn tenen naar mijn kruin omhoog…
Ik was vergeten dat ie zo hoog was…
Waarom zit ik nou net nu achter het stuur…
Die camper is veel te hoog en vangt vet veel wind…
Wat als ie sowieso helemaal niet omhoog komt…
Wat als er heel veel zijwind is boven…
Ik wil niet, ik wil terug, ik wil niet rijden, ik wil weg, ik haat dit, ik… ik… ik…
En tegelijk gebeurde er ook nog iets anders...
In plaats van alleen paniek gevolgd door totale hysterie was er daarnaast nu ineens een soort helder ander gevoel.
Het gevoel dat ik weliswaar een soort van doodsangst uitstond, maar toch bij mezelf kon blijven. Ik vloog er niet uit, ik bleef voelen.
Wat ik voelde waren golven van paniek, die steeds weer omhoog kwamen, maar waar ik mee kon zijn en mee kon ademen, alsof ik een wee aan wegpuffen was.
Het laat zich wat lastig omschrijven, maar ik voelde me direct, naast de totale paniek ook onoverwinnelijk. Dit was totaal nieuw voor me. Niet verdwijnen in de hysterie, de angst me niet totaal laten overspoelen en daardoor niet huilend, bibberend, krijsend hoeven te overleven, maar in een soort van kalmte bij mijn gevoel blijven en zo door te kunnen rijden.
Intussen zag ik op rechts mijn echtgenoot die een soort van al klaar zat voor mijn panic attack, wat verdwaasd kijken en tegelijk een soort quasi nonchalant naar buiten kijken. “Oh wow wat is het hier mooi!”
Het duurtde driekwart brug voordat ik 3 cm naar links en 3 cm naar rechts durfte te kijken en het was inderdaad prachtig. Prachtig dat ik een volslagen switch had kunnen maken van uit mezelf vliegen van paniek, naar in en bij mezelf blijven en mezelf te dragen in deze angst.
Elco hoefde deze keer niet te “redden”. Ik hoefde deze keer niet aan hem te hangen om weer bij mezelf terug te keren.
Eenmaal over de brug kwamen er tranen, wat een ontlading, wat een overwinning en wat een bizarre ervaring.
Letterlijk en figuurlijk een brug over.
Ik ben zo mega dankbaar dat ik mocht ervaren hoe het ook kan.
Dat ik dit gewoon kan! Dat ik ALTIJD een keuze heb!