FB_IMG_1672326280404

Triggers...

Ik wist dus heel lang (lees: 48 jaar) niet dat ik ze had. Ik had geen idee van het bestaan. Laat staan dat ik me bewust was van welke triggers ik heb…


Er is veel, heel veel veranderd in mijn leven sinds ik weet wat triggers zijn en vooral nu ik weet welke die van mij zijn.

 

Iedereen heeft ze. Maar niet iedereen evenveel en zeker niet iedereen even heftig. Het is ongelooflijk waardevol als je jouw triggers leert kennen. Het heeft voor mij echt het verschil in alles gemaakt, maar vooral in onze relatie.

Een trigger is ooit (meestal in je kindertijd) ontstaan door negatieve ervaringen. Je wordt in het heden getriggerd omdat er iets in de situatie van nu, lijkt op de ervaring toen. 

 

Zo schreef ik al eens over mijn trigger op niet gezien worden. Mijn moeder was namelijk emotioneel afwezig. Ze was er fysiek wel altijd, ze was enorm liefdevol en heel zorgzaam, maar op emotioneel vlak was ze er niet. Op dat vlak zat ze op slot en ze kon mij en mijn verdriet totaal niet zien. Allemaal begrijpelijk en verklaarbaar en zeker geen verwijt, maar ik werd op dat stuk gewoon totaal niet gezien. 

 

Als ik nu in situaties komt waarin ik mij niet gezien voel, zeker als mijn emoties niet worden gezien, slaat mijn brein een soort van op tilt. Inmiddels ken ik deze trigger en ben ik me heel vaak bewust wanneer ik getriggerd wordt. Waardoor ik nu anders en minder heftig reageer dan toen ik dit niet wist. 

 

Zo weet ik dat ik mezelf kan zien. Dat ik mezelf kan kalmeren door alleen al te weten dat het niet het nu is dat me zo van streek maakt en dat ik mezelf kan kalmeren door rustig te ademen en te doorvoelen wat gevoeld wil worden. (hoe vreselijk moeilijk dat ook soms is)

 

Als een trigger wordt geraakt, herken je dit aan het feit dat je over-reageert. Jouw heftige reactie op wat er gebeurt, staat, als je er later op terugkijkt, niet in verhouding met wat er eigenlijk gebeurd is. 

 

Je kunt op allerlei manieren reageren op triggers. Dat maakt ze ook niet altijd meteen heel herkenbaar voor je. 

Zo ben ik typisch iemand die of heel erg hysterisch uit haar dak gaat. Ja, ik ben even heel eerlijk, dan ga ik schreeuwen, schelden en ben ik de minst sjieke versie van mezelf zeg maar… 

Maar ook kan ik heel erg reageren met controle. Dan wil ik alles in de tang hebben. Bemoei ik me overal mee, kan ik heel slecht dingen aan een ander overlaten en heb ik overal commentaar op. 

Of ik schiet in de verzorgende rol. Ik ga huishouden als een malle, voor iedereen eten maken en me wederom met iedereen bemoeien. 

 

Afijn. Je kent nu ook mijn niet zo sjieke kant… 

 

Mijn echtgenoot heeft vooral een heel andere reactie als hij getriggerd wordt, hij schiet weg. Ik bedoel daarmee dat hij in zichzelf keert, in een bubbel zit, steeds in slaap valt, weinig praat en voor mijn gevoel echt “weg” is.

 

Je snapt dat dit niet meteen een gouden combi is.

 

Hij gaat uit verbinding en ik heb een vette trigger op niet gezien zijn…

 

Meestal als hij uit verbinding gaat, schiet ik eerst in de controle/doe/verzorg modus en als het wat langer duurt wordt mijn niet gezien trigger wel heel erg geraakt en uiteindelijk barst ik los. Dan is het ondraaglijk geworden. Gelukkig zijn we dat laatste steeds vaker voor.

 

Het mag misschien wel een klein wonder heten dat wij al bijna 32 jaar samen zijn… 

 

Je ziet hier al aan hoe belangrijk het is om je triggers een beetje te kennen. Zodra je weet waar je uit het lood schiet en waarom, kun je je makkelijker herpakken en je kunt ook elkaar beter begrijpen. 

 

Ik schreef ook al eens over hoe wij elke avond samen op onze meditatiekussentjes zitten en wat ons dat oplevert. Dit doen we nog steeds bijna elke avond. We mediteren even, we praten, we luisteren muziek én we checken even bij elkaar in. 

Hoe gaat het met je? En dan niet meteen een antwoord geven, maar even zinken, voelen en het antwoord laten komen. 

 

Soms is het er niet meteen. Het antwoord. Of ik denk dat het prima gaat, maar na 10 minuten komt er in mijn woordenstroom toch ineens iets naar boven dat graag even gezien wil worden. Zó dankbaar ben ik dat we daar elkaar dan even de ruimte voor hebben gegeven!

 

Let op! Wat hierbij echt heel erg belangrijk is, is dat als de één aan het woord is, de ander stil is en luistert. Niet beamen, niet inhaken, niet meedenken of invullen, nee alleen aanwezig zijn en luisteren. 

En ook als je je triggers weet is het heus niet altijd te voorkomen dat je er even heel heftig in schiet. Het is wat het is. 

Door het inzicht dat er op komt, ben je er wel eerder uit en kan de ander ook beter begrijpen wat er gebeurt. Dat is al heel veel winst.

Wij snappen elkaar nu wel veel beter en dat geeft een hoop rust in onze relatie ♥.

 

Laat een reactie achter